روزها را که می نوشم...
به بند های گسسته ی زنجیر شوق می رسم!
ریشه های تنم
لحظه ها را خمیازه می کشند!
تا آسمان ضجه بزند این همه بی مهری را........
صدایی هجوم می آورد به مغزم
رها کن
کالبد ناگهان بودن را.
مرده ها به تماشایم می آیند
و لحظه ها همچنان....
خ م ی ا ز ه می کشند
تا خاموش شوم!!!!!!!!!
سودابه
آن روز ها که عهد دوستداران بشکست!
می رفت و منش ،گرفته دامن در دست
می گفت که بعد از این به خوابم آیی!!!
پنداشت که بعد از او خوابم هست!!!!!
پنهان نگاهم می کند، چشمی و صد ناز
پنهان نگاهش می کنم،می خوانمش باز!
خورشید خندان لبش با می هم آغوش...
مهتاب تابان رخش..... باگل هم آواز!!!!
می خواهدم پیداست از طرز نگاهش!
دزدیده دیدن های او می گویدم باز...!!!
«مشیری»
این شعری که مینویسم سروده ی پسر برادرمه «خسرو» که 13سالشه البته با این سن کمش شعر زیاد سروده!نظر یادتون نره
ادمای اهنی..........
خانه ایی از بستنی
شعر یعنی برد و باخت
یا کسی سازی نواخت
داستان پیامبران.
آن خدای مهربان!
دیداری با مرده ها
که نرفتن از یادها
نگاهی به فلسطین
اهل ایمان و یقین
شعر یک چیز تازه!
راهش خیلی درازه.....
سکوت می کنم
به بلندای احساس می ایستم!
تا تمام شهر فریادش را بخورد.
تا صدای بوق سرد ماشینها
مرا نیازارد
.
.
.
در خلا غرقم
آرام سکوت می کنم!
خیابان را می کشم
دنباله دار می شود..........قصه ی غصه هایم!
قول میدهم دیگر عاشق نشوم
دل ببندم به همین بوقهای ممتد دلخراش
و مات.............................
«سودابه»
نفس بکش!
تمام سنگ فرش این خیابان چیزی شبیه اکسیژن دارد.
چیزی شبیه اکسیژن.........
در آن حرفی نیست!
این سیاست سیاه روزگار...
از چشمانت سر می خورند
تا عاشقم کند.
استخوانهایم درد می کند.
نفس... نفس... نفس... بکش!
...........
اکسیژن این خیابان تمام می شود!!!!
«سودابه »
به محض اینکه در جهت منافع کسی کار ی انجام دهید نه تنها او به شما فکر می کند بلکه خداوند نیز به شما فکر می کند
«یو گاناندا»
گمانت قدیسی؟
که شاهد شادی شبی هستی !
و در اولین گناه
که از چشمانت فرو ریخت !
بی انکه بدانم عشق نفرینی ست....
محبوس شدم!
تا به خیال خنده هایت
مرگ سر تا سر بدنم را عشق بدانی!!!!!!
و عریانی فکرم را
در امتداد بیهوده ی تبسم هایت
لذتی باشی!
و ستاره های سیاه را بنامم کنی!
حال....
دردی سپید فکر زمختت را به قهقهه می ایستد...
ابلیس!!!!!!!!!!!
«سودابه»
گفت :
نیستم!
-همانی که بود برای همیشه ی ماندن-
رفت...
تا فلسفه ی عشق
به اثبات نرسد!
و تصویر بلوغ ذهن
کثیف تر شود!
میان اشفتگی هایت
میان قنوت دستانت همبستر باش!
تا سرود غم چشمان التماست را تیره نکند.
بالا تر از اینجا
خیلی بالا تر
-کسی که نهایت عشق را خوب
خوب
خوب می فهمد-
به حتم می گرید برای شکستگی دلی که شاعر شد!!!!!!!
پس بنویس:
خدا در قلب من است!!!!
«سودابه»
همیشه منتظر بود تا بهش سر بزنم،تا براش بنویسم،تا با من شاد بشه ،تا بخنده،تا بمونه.....و تا..........
اره بهش سر زدم ،نبود!!!!!!!!!!نوشتم،نخوند!!!!!!!!!!!!!!شاد نشد ،نخندید،نموند............
تازه فهمیدم حالا دیگه اسم منو پاک کرده از..........همه جای زندگیش!
منم چیزی نگفتم !یعنی فقط اشکام بود که حرف می زد.
بگم نامردی ؟بگم بی وفاییی؟بگم خودخواهی ؟نه!این طوری که اروم نمیشم ...این طور دل سفید خودم ،سیاه میشه!
دیگه نیست چند وقتی هست که خودشو از همه جا محو کرده...فکر می کنه فراموش میشه!اما نمیشه.البته اون نمی دونه عشق یعنی چی؟اون که دل نداره،چوبیه مثل عروسک!سنگیه مثل ،مثل...مثل دل خودش!مهم نیست اخه خدا می گه من مثل همیشه هواتو دارم،بارونی نشی؟
سودابه
این یکی رو فرامش نکنی حس غم انگیز دلتو بنویسی!
